Hoe kort nog maar geleden
dat je zwom in zweet en zee
maar hoe lang duurt het toch al.
Dat de zon je zonder jas
niet meer verwarmen kan,
wind regen en
dode bladeren blaast,
herinnert aan de sterfelijkheid alsof
je die vergeten kan.
Dat je treurt om de zomer
als om een verloren liefde,
de stad voelt als een verlaten dorp
waarvan de bewoners je vertellen
wat je zelf ook wel weet: nazomerjaar.
© Coos de Goede 2022